metrika yandex
  • $32.65
  • 35.29
  • GA17640
Yolcu

şimdi çocuğumu ve karımı ya da kocamı planlıyorum ey tanrı !

MUSTAFA AKMEŞE
16.04.2021

‘fare tekerleğinde’ gibiyiz biliyorsunuz 
değil mi?
gündelik hayatta 
bir çekirdeği bile doldurmayan telaşlarımız var.  
sürekli bizi bir sonuca ulaştıracak şeyin peşinde gibiyiz
ufukta bir son hiç olmuyor. 
biri bitiyor sonra bir başkası geliyor arkasından  
çok isteyip de ulaşılan 
sahip olduğumuz an itibariyle eskiyor ve gözlerimiz yeni olan ne varsa oraya çeviriyoruz 

dolu dolu yaşanacak 'an'ı, 
hiç yaşanmayacak olana erteliyor 
sanki bir şeyler pır pır uçup gidecek gibi "titrek" bakıyoruz hayata
buna da ‘kaygı’ diyorlar.
geleceğin 'bilinmezini' satın almak için 
yaşanan 'an'dan vazgeçmek  işte.
zamane hastalığı. 
hayır hayır (!) derdim ‘kaygı’ anlatmak değil 
diyeceğim başka;

kurguladığımız hayatın yükü sadece kendimize ait olsa tutacak bir yer bulurdum.
ama öyle değil be dost.
kaygılarımız 
sadece bizi  dipsiz kör kuyulara çekmiyor.
hemen yanı başımızda kim varsa 'can' olarak 
onu da sürüklüyor kendiyle birlikte. 

uzakta olana  kırmak, güç yetirmek cesaret istiyor. 
dışarda olanın hayatına karşı mesafeli duruyoruz,  sonuçta yabancı işte 
oysa sevdiğimiz insanları 
yani bizden bir parçayı çok 'kolay' görüyoruz.  
üzerinde “tanrıcılık!’’ oynadığımız 'kişilikler' olarak görme hakkını kendimizde buluyor 
kendi telaşlarımıza, korkularımıza, kaygılarımıza ortak ediyoruz. 
çocuklar … 
çocuklarımız! 

bizden bir parça olanı bizim zannetmek, 
'mal' gibi sanki.
dilediğince kullanacağınız, 
üzerinde tasarruf yapacağınız 'şeyler' oluveriyor birden. 
'şey’ olmak varya! evet ‘şey’ işte 
'sahibi' olduğumuz zannı öylesine hoyrat yapıyor ki insanı 
hem de en sevgiliye karşı. 

ebeveynleri olmayı, 
onların hayatında bizi tek söz sahibi yapma yetkisini veriyor diye  
biz o yetkiyi 
kendi kaygılarımıza boğarak harcıyoruz(!) 
çünkü onları sahibi olduğumuz bir ‘nesne’ gibi tarif ediyor öyle bakıyoruz.

mustafa tuna'nın demesiyle;
"biz iyi anneler ve iyi babalar ve iyi ebeveynler 
o tüm tanrısal sezgilerle kurarız geleceği. 
tiksinç bir tuzak kurmak için tanrıyla karşı karşıya geliriz.
şimdi çocuğumu ve karımı ya da kocamı planlıyorum ey tanrı!
biraz sevgi ve yoktan sezgilerim yeterli."

sonra ,
acısı çok, iyileşmesi zor kalıcı yaralar açıyoruz 
küçücük bedenlerine, ruhlarına... 

derler ki;
‘bir kuş kanadı kırıldı diye ölmez.
ama kanadı kırıldı diye kahrından ölür.’

kendi hikayesini yaşamak için hiç bir zaman uçamayacak 
ellerimizle kanatlarını kırdığımız (!) çocuklar yetiştiriyoruz. 

böylesi bir 'acıya' ne desem, nasıl tarif etsem bilmiyorum ki?

bencillik dediğimiz, 
'kişinin istediği gibi yaşaması değil, 
bencillik, başkalarından sizin istediğiniz gibi yaşamalarını istemektir' 
çocuklarımız olunca bu bencillik olmuyormuş! 
ah ki ah!
ve bizler çocuklarımıza kendi korkularımızı kaygılarımızı,
bire bir taşınmaz yük olarak aktarırken zayıf omuzlarına 
bencilliğin dik alasını yapıyoruz.
adına da ‘sevgi’ koyunca örtüyoruz örtülecek ne varsa işte.
bildiniz siz .

bazı büyük ebeveynlerin torunlarına olan düşkünlüğü
sakın(!) çocuklarından esirgediği 'şeyler' nedeniyle duyulan 'vicdan' olmasın?
ben bilmem…!

şu kadarını söyleyeyim gerisi malum zaten;
kabuk olana dikkat kesiliyoruz. kabuk!
çocuklar cilalı gösterişli olan ne varsa ilerde üzerlerinde taşısınlar diye
bir ömrü çalacak 
hedefler koyuyor ve uğraşlardan edindiriyoruz.
prestij mi diyorlardı!
tam da o işte.
prestijli bir işi, görüntüsü, alıcısı olan ne varsa taşısın üzerinde, saçsın ortalığa diye koşturtuyor ve 
haşa! Allah'ı da işimize ortak(!) edecek dualara katıyoruz.
‘yarabbi 6'lı ganyanda atım kazansın’ diyen
'şaşkın adam' misali

bakmayın öyle(!) 
kandırmayalım birbirimizi, bizim telaşımıza bakıp 
neyin hayati önemli olduğunu çocuklar hissederler. 
araya sıkıştırılan din, ahlak, insanlık, adamlık(!) falan 
neyse onlar işte
inanın garnitür mesafesinde kalıyor çocukların gözlerinde... 

'eğitim' adına verilene bakar mısınız?
kaldırın başlarınızı. 
lütfen,
tam da gözlerinin içine bakın çocuklarınızın 
yaralı bir kuş misali hepsi…
kendi kaygılarımızı  üzerlerine boca ettiğimiz çocuklar  boğuluyor. 
ve yardım isteyen çocuklara 
kolunu burkarak! 
hala 'disiplin ve terbiye' diye tutturmaktan bahsediyorum, tam bir rahatsızlık! 

 mazeretler hazır biliyorum;
'şimdi sıksın dişini ilerde rahata erer.' 
vah ki vah!
ilerde rahata erecek iç dünyasında 
bir 'duygu' 
bir ‘kalp’  bulursa eğer  
etsinler bakalım. 

ey yolcu

öyle işte… 

anlamadım! 
‘prestij’ mi dediniz? 


Not;  yazılarımın, dilediğiniz kısmı dahil, dilediğiniz şekilde dostlarınıza ikram etmeye açıktır.

Yorum Ekle
Yorumlar
Henüz Yorum Eklenmemiş