Dinlerken haberleri asabım bozuluyor
Titreyen bir çocuğu saramazken kollarım
Öfkem güç olsun diye sesli ağlamıyorum
Rim ölmesin sonra ben boş beşiği sallarım.

Tek kanatlı tüm kuşlar gelip konar avcuma
En güzel cümlelerle ellerimi açarım
Gösterip mavi göğü, en güzel yaylamızı
‘Gidin!’ derim gitmezler, durup şaşkın bakarım.

Herkesin görüşleri varmış anlatılacak
Bende cevapsız kaldı kimdeymiş mavi boncuk
Her söz fazla geliyor şimdi dudaklarıma
Yandım! İki çocuğu kucaklamış bir çocuk.

Ölüm yağarken gökten, sözler anlamsız kalır
Gönül ağrılarımdan söz edemem hekime
Ar ederim ‘Gülmeyi unuttum!’ demekten ben
Mazlumlar neden yanar zalimlerin yerine.

Son söz Gazze’nin şimdi ve Gazze konuşuyor:
‘Nerdesiniz biz burda her an, her gün ölürken
Dilinizden çıkarın kahramanlık sözünü
Gevezelik ettiniz Rim sizleri gözlerken.’

Vur Gazze yumruğunu insanlığın üstüne
Bir Çanakkale gibi gerdin Hakka bağrını
İnsanım diyenlere insanlığı hatırlat
Yüreğime de indir yumruğun ağırını.

Bağrında torununa dökülen göz yaşını
Görürken neden hala insan gibi yüzünüz
Bu yükü taşıyacak yürek var mı dünyada
Nerde hani insanlık, hepiniz mi öldünüz?

Söyleyin ‘maymunlara, domuzlara’* çevrilen  
Kimseler siz misiniz, aynalara bir bakın?
Kahrederek kutluyor kimsesiz kalışını
Bütün sevdiklerini şehit vermiş bir kadın!

Yıktın ömür verdiğim kumdan kalelerimi
Öğrendiğim ne varsa yeniden tanımladım
Sen her gün birer birer verirken canlarını
Ben de insanlığımdan, yaşamaktan utandım.

Rim! Ben insandan değil, evrenden umutluyum!
Gelecek taş üstünde taş koymayan kasırga
Gel göğün yıldırımı, dağların volkanları
Gel artık bu kuduran zalimlerin başına!

Can verirken insanlık, merhamet, sevgi, saygı
Yıkık evinde deden hamdederek inlemiş
Rim! Sen beni dinle, müjdeler olsun sana!
Bulmuş deden enkazda küpelerin ölmemiş!
 
Küpelerin ölmemiş!

Ayten Durmuş
…
* Maide 5/60
Rim: Gazzeli Ebu Ziya dedenin şehit torunudur.