DUYMADIN BENİ GÖNÜL! / A S DEMİRCİ

Eller altın tahtında, ben yırtık çula düştüm
Gönüller pazarında değersiz pula düştüm
Kaç kere isyan ettim, kaç kere yola düştüm
Buralardan gitmeye koymadın beni gönül!

Kavuran yanık bir tat yerleşirken genizde
Kaybolan yerler varmış takip ettiğim izde
Boğulurken, ittirip düşürdüğün denizde
Haykırdım sana doğru, duymadın beni gönül!

‘Uzak dur, seni sokan yılanın deliğine’
Derken gelip oturmuş ömrümün iliğine
Geç de olsa anladım yanılmışım ben yine
Akıllı geçinirdin aymadın beni gönül!

Gördün, ilim yolunda saçlarımı ağarttım
Bir çimtiklik bilgiyi senelerimle tarttım
Kim çıkmışsa karşıma herkese laf anlattım
Sen, ele el pençeydin, saymadın beni gönül!

Konuşmak gerekmiyor, artık bir söz söyleme
Sen kından çıkan kılıç, ben çekildim gölgeme
Vurdun tokmaklarını kösler gibi sineme
Bağlaman olmam için oymadın beni gönül!

Bir Zümrüdüanka’yım nice yükler yüklenip
Ateşlerde yürüdüm tufana öfkelenip
 Belki harcarım diye kendimi büyüklenip
Altta tuttun yükseğe kaymadın beni gönül!

Sevgi izi aradım, dediğin her yalanda
Önce seni kaybettim uğrattığın talanda
Varistim, İbrahim’den arta kalan alanda
Ateşti her giydiğim, soymadın beni gönül!

Sözlerime gücenme, hoşnudum yine senden
Ayrı tuttun hep beni kirlenmiş gönüllerden
Bilgelik yaylasına ‘Bak!’ dedin ‘yükseklerden’
Ayakların altına yaymadın beni gönül!

Ayakların altına yaymadın beni gönül!

A. S. Demirci