Rahmân olan duayı kabul etmiş haberimiz yok!

şarkı sözü yazmak çok özel bir haldir 
haydi yazayım deyince yazılmıyor dost.
şarkı gibi şarkı olacak ama.
dinleyince alır götürür ya bir yerlere adamı. 

öylesine güzel bir şarkı yazılabilmesi için
uykusuz gecelerin sebebi olacak birileri olmalı
çünkü bir başına şarkı yazılmıyor. 
iki kişi olmalı işte.
olmalı ki 
gerçek yani sahici olsun… 

yüreğinde olan diline düşünce.
bir de dinleyeni olur 
binlerce kişi duysa dinlese de o şarkıyı 
her şey esasında bir kişi için söylenmiştir 
 
bakmayın öyle dost
dua diyorum 
dua etmek tam da böyle bir şeydir, sanki.

kabul edilmiş dualarımızdan birkaç tane söyler misiniz? desem 
inanıyorum ki
şöyle bir duracak, "hım" diyecek "bilmem ki"
diye sözü bağlayacak çok insan vardır.
niye öyleyiz ki? 
öyleyiz çünkü:
el açıp her gün dua olarak dilinizden dökülen cümlelerin 
muhatabı olan Allah ile kurulan ilişkide samimiyet 
ya yok 
ya da dostlar alışverişte görsün anlayışıyla taleplerimiz oluyor.
ezbere düşmüş bol nakaratı olan cümleler işte

daha ilginci 
çok zaman Rahmân olan duayı kabul etmiş haberimiz yok. 

öyle!
dilden gönle düşmeyen kelimeler dua olarak adlandırıyoruz.
hissetmediğimiz, kalbe iz olmamış, kes yapıştır cümleleri tekrar etmek 
dua etmek biliyoruz. 
veya 
vaiz efendilerinin davudi sesleriyle anlamadığımız dilde yapılan duaya amin deyince 
dua ettiğimizi zannediyoruz.

halbuki 
dua 
ibadet hayatının özüdür
dua 
kişinin rabbine seslenişidir.
içinde kişinin acziyetinin ifadesi olan 
insanın kendi varlığında eksik bir şeylerin hep olduğunu ve olacağını  
sahibi olana arz ederken 
boynumuzun bükülmesinin yanında 
esas bütün varlığıyla en kalbi duygularıyla 
göğe salınan eşsiz bir talep olan mesajdır. 

"nerede kaldı yardımın ilahi" diye yakaran. 
sessiz çığlığımıza 
"Allah'ın yardımı çok yakındır" diye dönüşü olandır 

sızlanmayan, acınmayan, yanmayan 
bir gönlün duası niye yükselsin? ulaşsın gök ehline ki? 

gönülden söylenmeyen duanın örneği 
piyango bileti almayan, ama bana çıksın diye el açan berduşun hali gibidir 
durumumuz bu. valla!

yıllar önce dindarlığı nedeniyle işinin yorgunluğu ve zorluğundan 
muzdarip olan arkadaş 
kabe'nin örtüsüne sarılmış "gitmem Allah'ım. gitmem, 
değiştir işimi, değiştir…
değilse bırakmam evinin örtüsünü, 
gitmem işte" diyen
ağlayan sızlayan, gönül koyan, nazlanan evet sevgiliye nazlanır gibi nazlanan 
burhan ağabeyin dua hali olmalı 
olmalı ki
sonra 
şehrine döndüğünde yepyeni hayatlar kurulduğuna şahit olsun. 
kim mi burhan? 
yanan yüreği nedeniyle “yetiş rabbim’’ diyen
kabul edilmiş bir duanın sahibi olarak bilin yeter işte… 

meczup 

dua kalbin feryadıdır dedi. 
sonra 
dudakları kıpır kıpırdı. 
sadece duyacak olan duydu:

uğruna öleceğin 'biri' olmalı 
ki 
yaşanan hayat değerini bulsun. 
dil o zaman işte
gönlündekini kabul edecek olana 
aracılık eder 

dedi ve sustu

---

_{soran okuyucu olması nedeniyle; beğendiğiniz yazıların dilediğiniz kısmı dahil dostlarınıza paylaşılmaya açıktır.}