İnsan, Unutursa İnsan Olduğunu!

Hz. Adem’den bu yana kaç insan geçmiştir dünyadan bilinmez

Mağaralarda tarlalarda çardaklarda ağaç altlarında kaç anne çekmiştir doğum sancılarını

Hz. Meryem’in dağ başında  bir hurma ağacının altında ürpertili bir yalnızlıkta gerçekleştirdiği gibi

Akıl aşan doğum serüveniyle Nil’in çocuğu bebek Musa

Bebek İsa ve bebek Mustafa

Geldiler kıyamete dek tüm zamanları etkileyecek muhteşem doğumlarla

Aynı yolun yolcusu aynı sözlerin sözcüsü mücevherlerdi kıymetleri bilinmeyen

Her şey yerli yerindeydi dünya yaratıldığında

Karalar denizler gökyüzü ve arasındakiler

İnsanla anlamlı kılınmıştı dünya

Çok geçmedi terk etti insanlar hakikatin Musa’nın İsa’nın Mustafa’nın ışıklı yolunu

İnsan neyi arzularsa o yol ona kolaylaştırılırmış

İnsan çamur yanına gülümser ruhunun kanatlarını bağlar oldu.

İnsan yeryüzünün dört bir yanında çamur deryalarına dalar oldu

İnsan bedeninin tutsağı olmaya razı insan olduğunu unutmaya koşar oldu

İnsan unutursa insan olduğunu!

Ruhunu çiğner durur içsesini boğar yücelmeyi eşdeğer sayar alçalmayla

İyi ve kötü doğru ve eğri yer değiştirir

Yeryüzüne ait olduğunu düşünür teşnedir sanal cennetlerin gönüllü mahkumu olmaya

“Beden tabiat toplum ve tarih ” zindanlarına kapanmış demektir

Unutursa insan kendisini

Örter üstünü doğuştan hediye edilmiş tüm hazinelerin

Kalbi taşlaşır buz bağlar beyni felç olur

Mağarasına kapanır rahatsız olur hakikatin ışıklarından

Bir gölge oyunudur oynadığı lakin gerçek sanır

Yabancılaşır aldırmaz hiçbir şeye

Susar konuşmaz kalbin dili

Şeytana yenilir tenine teslim olur aklı tutulur şehvetle kararır gözleri

Göz kulak el dil muhteşem nimetlerken kurbanı olurlar çamura övgünün

İnsan unutur zehiri bal sanır

Oysa tutkuya yem edilen her organ şahittir

Sonra gölge oyununda tabiat çıkar sahneye

Düşüncenin doğru yolunda işaret taşları olacak ay güneş ırmaklar denizler

Bir şey söylemez olur

Güneş illa ki doğacak batacak ay ışıklarını salacak yağmur yağacak baharda ağaçlar süslenecek

Denizler ırmaklar dağlar ay ve güneş utanacak  bunca aldırmaz azgın hayatlardan

Doğru ile eğri çizgileri birbirine dolandığında

Diz çöker kalbin beynin muhafızları  

İnsan unutur göz görmez kulak işitmez olur

Oysa şahittir ay güneş ve dağlar ırmaklar denizler

Unutursa insan insanlığını kendinden kaçıp

Atalarından gördüklerini takip eden topluma karışır

Ölçüleri tarzları algıları yaşadıkları ile teslimiyet içinde uyar kalabalıklara

Toplumun günah galerilerinde suçluluk hissini gün gün yitirerek dolaşır avare

İnsan unutur yanlışlar doğru olur kararan kalbinde

Oysa şahittir kendini balçığa çekenler

Unutursa insan ne olduğunu

Gözleri geçmişi ve geleceği seçemez olur

Marifet bilir kötü hükmedicilerin peşinde kuyruk olmayı

Tarihin kara koridorlarında isyan zulüm kan sahnelerinde zalimlerin yanında olmayı

İnsan, unutursa insan olduğunu!

Doğumdan büyümeye yaşadıklarından ölüme  dikemez bir bilgelik anıtı

Başaramaz insan kalmayı ruhunu taçlandırmayı  

Unutma!

UNUTURSAN UNUTULURSUN!